حرف دل است ناراحت نشوید

و.. اگر کمی منطقی تر نگاه کنیم بایدبگویم که همانند ما کم نیست کسانیکه از بیرون جامعه آسیب نمیبینند ولی از داخل خانواده چرا..و چقدر بد است و چقدر همه دیدشان نسبت به یک خانواده،یک دید خوب و مثبت است یک جای امن! و چه در چه خانواده هایی چه اتفاق هایی برای چه افرادی که نمی افتد!!و این اثرش مخرب تر است چون اگرهمان اتفاقهادر خارج خانه خواسته یا نا خواسته برایت بیفتد باز هم در مواقع عذاب وجدان و تشویش روح و احساس گناه، کسانی هستندبنام خانواده که بتوانی با آن ها درمیان بگذاری کسانی که در کنارشان بزرگ شده ای به آنها اطمینان داری با آن ها راحتی برای آرام شدن تو هرکارمیکنند..ولی وقتی عکس این ماجرا اتفاق بیفتندچه؟اوج بدبختی است!چه کسی باورش میکند برای درمانش باید چه کرد؟آن وقت است که غریبه های داخل کوچه خیابان که باید ازشان فاصله بگیری،ازصد محرم برای تو و حرف ها ودرد هایت،بظاهر محرم تر میشوند و چه فاجعی ای شود وقتی همان ها هم پی سو استفاده از تو باشند !!یعنی آنوقت تو با یک نفر که هیچ نداردحتی خانواده یکی میشوی...بعضی ها سرخورده میشوند وادامه میدهند حالا یا داخل خانه یا بیرون خانه یاهردو !!! آب رفته که به جوب بازنمیگردد.. بعضی هاهم هیچکدام را انتخاب میکنند و این ها چقدر بدبختند! چون در شرایطی هستندکه فقط میتوانند پی حتی یک نفر بین همه گرگ باشند که اگر پیداهم کردند،باید به خودشان بقبولانند که طرفشان قابل اعتماد است و به اجبار دردشان رابگویند بی آنکه نگران افسا شدنش باشند یک چیزی درمایه های لنگه کفش کهنه دربیابان غنیمت است! و راهی جز گفتن نیست چون احساس گناه آزارت میدهد...و سکوت جز عقده شدن هیچ درپی ندارد و سخن گفتن جز زجر کشیدن زبان وذهن هیچ درپی ندارد..